Verhaal zonder einde #1
Vanaf nu wil ik regelmatig een verhaal schrijven die ik in hoofdstukken wil verdelen.. Elke week een hoofdstuk? Eens per maand? We zien het. Vanaf nu ga ik er in elk geval mee beginnen. Helpen jullie mee aan een goede titel? Let's begin.
Romy loopt naar huis van school. Het is een regenachtige dag dus ze heeft haar favoriete gele jas aan met die bloemen die zij zo leuk vind, paarse kniehoge kaplaarzen en haar natgeregende ronde bril. Ze huppelt rond, springt door alle plassen die zij tegenkomt en rent van de ene kant naar de andere kant. Romy houdt van regen! "Zou mama me eigenlijk niet op komen halen van school vandaag?" denkt ze bij haarzelf, terwijl ze stopt met rennen en heel dachtzaam doorloopt. Niet lettend op de weg steekt ze over. Er komt een auto aan. Een glanzende blauwe auto met hele felle lichten waar je heel goed door kon zien dat het regent. Net op tijd weet Romy uit te wijken voor de auto en met een diepe schrok loopt ze weer verder. De auto stopt naast haar. Heel ongemakkelijk begint Romy sneller door te lopen en loopt ze de eerste zijstraat in die ze ziet. De auto rijdt weer door en stopt voor de zijstraat. Er stapt iemand uit. Romy draait zich om en ziet een zachtaardige vrouw met donkerbruin, golvend haar. Grote felgroene ogen en dezelfde ronde bril. "Mama!" roept Romy heel hard. De moeder van Romy kijkt geschrokken en boos en loopt snel naar haar toe. "Volgens mij hadden wij afgesproken dat jij zal wachten op school! Met al die verhalen die er rondgaan op het nieuws van kinderen die verdwijnen wil ik niet hebben dat jij alleen naar huis gaat! Nog één keer en je hebt een week huisarrest." Romy wordt knalrood en kijkt verlegen om haar heen. "Sorry mama, de regel is nog niet zo lang geleden in gegaan en ik moet er nog aan wennen. Kijk hoeveel plassen er zijn! Ik heb in die gesprongen, en in die, en in die! En me laarzen zijn nog steeds mooi!" verteld Romy trots aan haar moeder. "Ik vind het ook niet erg dat je het een keer vergeten bent, ik schrok alleen heel erg toen ik op school aankwam en jij er niet stond. Vergeet het gewoon niet morgen!" Romy snapt dat haar moeder dat niet leuk vind en ze schaamt zich er ook wel voor. Samen stappen ze in de auto en rijden ze richting huis. Mama richt zich naar Romy en wilt met haar praten. "Vertel me is, Hoe was je dag op...." Het stuur glijdt weg en samen rollen ze van de weg af tegen de boom aan. "Hallo! Gaat het? Horen jullie me?!" Vraagt een zware, mannelijke stem terwijl er op de ramen wordt geklopt. "Horen jullie me?!" vraagt hij nogmaals, maar geen reactie....
Romy loopt naar huis van school. Het is een regenachtige dag dus ze heeft haar favoriete gele jas aan met die bloemen die zij zo leuk vind, paarse kniehoge kaplaarzen en haar natgeregende ronde bril. Ze huppelt rond, springt door alle plassen die zij tegenkomt en rent van de ene kant naar de andere kant. Romy houdt van regen! "Zou mama me eigenlijk niet op komen halen van school vandaag?" denkt ze bij haarzelf, terwijl ze stopt met rennen en heel dachtzaam doorloopt. Niet lettend op de weg steekt ze over. Er komt een auto aan. Een glanzende blauwe auto met hele felle lichten waar je heel goed door kon zien dat het regent. Net op tijd weet Romy uit te wijken voor de auto en met een diepe schrok loopt ze weer verder. De auto stopt naast haar. Heel ongemakkelijk begint Romy sneller door te lopen en loopt ze de eerste zijstraat in die ze ziet. De auto rijdt weer door en stopt voor de zijstraat. Er stapt iemand uit. Romy draait zich om en ziet een zachtaardige vrouw met donkerbruin, golvend haar. Grote felgroene ogen en dezelfde ronde bril. "Mama!" roept Romy heel hard. De moeder van Romy kijkt geschrokken en boos en loopt snel naar haar toe. "Volgens mij hadden wij afgesproken dat jij zal wachten op school! Met al die verhalen die er rondgaan op het nieuws van kinderen die verdwijnen wil ik niet hebben dat jij alleen naar huis gaat! Nog één keer en je hebt een week huisarrest." Romy wordt knalrood en kijkt verlegen om haar heen. "Sorry mama, de regel is nog niet zo lang geleden in gegaan en ik moet er nog aan wennen. Kijk hoeveel plassen er zijn! Ik heb in die gesprongen, en in die, en in die! En me laarzen zijn nog steeds mooi!" verteld Romy trots aan haar moeder. "Ik vind het ook niet erg dat je het een keer vergeten bent, ik schrok alleen heel erg toen ik op school aankwam en jij er niet stond. Vergeet het gewoon niet morgen!" Romy snapt dat haar moeder dat niet leuk vind en ze schaamt zich er ook wel voor. Samen stappen ze in de auto en rijden ze richting huis. Mama richt zich naar Romy en wilt met haar praten. "Vertel me is, Hoe was je dag op...." Het stuur glijdt weg en samen rollen ze van de weg af tegen de boom aan. "Hallo! Gaat het? Horen jullie me?!" Vraagt een zware, mannelijke stem terwijl er op de ramen wordt geklopt. "Horen jullie me?!" vraagt hij nogmaals, maar geen reactie....
Reacties
Een reactie posten